Fotografowanie dzikiej przyrody w zimie

Niewiele jest uczuć tak uwalniających, jak uczucie zimnej bryzy owiewającej policzki, gdy podążasz tropami zwierząt po świeżym śniegu. Grube kawałki śniegu spadają z gałęzi drzew nad Twoją głową, a jedynym dźwiękiem w zimowym lesie jest odgłos Twojego oddechu i chrzęst śniegu pod Twoimi stopami. Dla osób, którzy mieszkają w regionach z dużymi opadami śniegu, zima może być najlepszym czasem na znalezienie i sfotografowanie dzikiej przyrody.

Zima jest Twoim przyjacielem

Gdy słyszysz zimowy wiatr uderzający w okna, odczuwasz silną pokusę spędzenia popołudnia na kanapie z kubkiem gorącego kakao lub kieliszkiem czerwonego wina. W końcu wiatr i nanoszony przez niego śnieg mogą wydawać się tak niegościnne. W końcu — jak każdy fotograf dzikiej przyrody — szybko się przekonujesz, że zima jest Twoim przyjacielem. Zimny wiatr, który potrząsa gałęziami drzew za Twoim oknem, to zima, która macha do Ciebie, wzywając Cię na zewnątrz, abyś poszukać śladów zwierząt na śniegu... ale upewnij się, że masz odpowiednie przygotowanie:

• Ubierz się ciepło Załóż nieprzemakalne spodnie zimowe, najcieplejszą kurtkę, najmocniejsze buty. Czy jest Ci wystarczająco ciepło? Tak? Dobrze. Teraz załóż dodatkowy sweter. Nic tak nie skraca sesji zdjęciowej, jak zimne palce u rąk i nóg. Zawsze możesz zdjąć założone warstwy, ale kiedy jesteś już w lesie, nie możesz już więcej założyć. Zawsze ubieraj się na dłuższy pobyt na zewnątrz, a na wszelki wypadek w rękawiczkach i skarpetach umieść ogrzewacze chemiczne.
• Przygotuj swój sprzęt Mam szczęście mieszkać wysoko w górach, gdzie powietrze jest suche przez cały rok. Kiedy zaczęłam podróżować w celu fotografowania dzikiej przyrody, szybko przekonałam się, że kondensacja pary wodnej na obiektywach i korpusach aparatów może być ogromną niedogodnością w zimnym, wilgotnym klimacie. Przenoszenie sprzętu między ciepłym, ogrzewanym domem a wilgotną przestrzenią na zewnątrz może spowodować skraplanie się pary wodnej na szklanych elementach aparatu. Jeśli, w miarę możliwości, będziesz przechowywać obiektywy i korpusy w miejscach, w których panuje taki sam klimat jak na zewnątrz, gdzie będziesz fotografować, możesz ograniczyć ilość przypadków  kondensacji wilgoci na szkle. Przechowywałam swój sprzęt w samochodach, garażach, nieogrzewanych wejściach do domków, tak aby był już zimny i zaaklimatyzowany, gdy nadejdzie czas fotografowania. Jeśli mieszkasz w okolicy, gdzie nie zawsze możesz bezpiecznie zostawić swój sprzęt bez nadzoru, upewnij się, że wychodzisz z domu wystarczająco wcześnie, aby dać czas na usunięcie kondensacji, lub przygotuj dużo suchych ściereczek do obiektywów, aby wytrzeć je, zanim zamarzną.
• Zapewnij sobie bezpieczeństwo Zima jest dzika i jak w przypadku wszystkich dzikich stworzeń, nie można zapomnieć o jej nieprzewidywalności. Gwałtownie zmieniające się warunki pogodowe, trudny teren i przenikliwe wiatry mogą szybko stać się niebezpieczne. Staraj się unikać samotnych wypraw w celu fotografowania dzikiej przyrody zimą. Jeśli jednak musisz, na wszelki wypadek poinformuj kogoś, gdzie zamierzasz fotografować i kiedy planujesz wrócić.

Ślady zwierząt opowiadają historie

Najlepszą rzeczą w fotografowaniu dzikich zwierząt zimą jest to, że nie musisz być ekspertem w dziedzinie umiejętności przetrwania w dziczy, aby wytropić swoje obiekty. Ich ślady są łatwe do zauważenia na śniegu, a zimowy, biały krajobraz zachowuje ślady innych zwierząt, które mogą pomóc Ci w poszukiwaniach.

• Odciski łap i kopyt Odciski zwierząt na śniegu mogą dostarczyć Ci wielu informacji o Twoim obiekcie. Zbadaj odcisk, aby określić, jak dawno zwierzę było w okolicy. Starsze ślady wyglądają bardziej jak  dziury w śniegu i zazwyczaj nie są najlepszym sposobem na ich śledzenie, ponieważ zwierzę, które je zostawiło, prawdopodobnie dawno już odeszło. Świeże tropy to ostre i wyraźne odciski z dużą liczbą szczegółów. Przy odpowiedniej ilości czasu i determinacji doprowadzą Cię one prosto do celu.
• Odciski ciała zwierząt Czasami ślady prowadzą do odcisków ciała na śniegu, gdzie zwierzę położyło się na noc. Znalezienie ich jest jak znalezienie kopalni złota w fotografii dzikiej przyrody. Jeśli uda Ci się ustalić miejsce, w którym zwierzę spało, możesz wybrać się w to miejsce o wschodzie lub zachodzie słońca, czyli w godzinach, w których najprawdopodobniej będzie ono w tym miejscu.
• Nieskazitelnie biały śnieg sprawia, że łatwo jest zauważyć kontrast w miejscu, gdzie zwierzę oznaczyło je swoim moczem lub odchodami („znak” zwierzęcia). Zwracanie uwagi na znaki podczas podążania za śladami zwierząt może pomóc Ci określić, jak niedawno zwierzę przeszło przez ten teren. Świeży znak oznacza, że czas przygotować aparat, bo obiekt nie jest daleko przed nami.

Kompozycja

Podczas gdy zima jest najłatwiejszym okresem do znalezienia dzikich zwierząt do sfotografowania, to może być najtrudniejszym czasem do właściwego naświetlenia i skomponowania zdjęcia. Oślepiająco biały śnieg może być łatwy do prześwietlenia, a bliskie zimowe słońce może sprawić, że światło będzie ostre przez większość krótkich godzin dziennych. Zimne palce u rąk i nóg sprawiają, że kuszące jest pospieszne wykonanie zdjęcia, by móc wrócić do ciepłego samochodu. Ale udało Ci się wykonać tyle ciężkiej pracy, aby znaleźć zwierzę pomimo panujących warunków, dlatego warto podjąć wysiłek, zwolnić i poświęcić chwilę na zastanowienie się nad kompozycją.

• Wykadruj swój obiekt Zaspy śniegu i nagie drzewa tworzą krajobraz inny niż letni. Brak kolorów może sprawić, że tło będzie ponure, jeśli nie będziesz rozważnie kadrować. Jeśli możesz, poruszaj się powoli wokół fotografowanego obiektu i wykorzystaj krajobraz, by go wykadrować. Fotografuj z zaspą śniegu lub małą gałązką blisko obiektywu, aby wymusić rozmazany kadr w jednym z rogów zdjęcia, albo przykucnij tak nisko, jak to tylko możliwe i fotografuj, patrząc w górę z poziomu gruntu. Skoncentruj się na tym, aby obiekt wyróżniał się na tle jałowego otoczenia.
• Zachowaj dystans Głęboki śnieg może utrudnić szybkie wycofanie się, jeśli fotografowany obiekt zacznie wykazywać oznaki dyskomfortu lub agresji. Zabranie ze sobą teleobiektywu jest niezbędne, ponieważ pozwala on na zachowanie bezpiecznej i pełnej szacunku odległości od fotografowanego obiektu, a jednocześnie zapewnia pole widzenia niezbędne do wykonania intymnych, szczegółowych zdjęć.

• Zachwyć niedoskonałością Po godzinach przedzierania się przez śnieg udało Ci się znaleźć swój obiekt. Przybrał on swoją najbardziej majestatyczną pozę i złapał w nozdrza wiatr, po czym odwrócił się i zniknął z powrotem w śnieżnym krajobrazie. Udało Ci się zrobić kilka ostrych zdjęć, zanim się wymknął, a chmury zaczynają się kłębić, zapowiadając śnieg lub deszcz, więc decydujesz się na powrót do domu. Po powrocie do domu i wczytaniu zdjęć do komputera zauważasz, że wszystkie zdjęcia zostały prześwietlone, a biel śniegu tak bardzo odbijała światło, że utracone zostały wszystkie szczegóły tła za obiektem. Nie bój się skorzystać z tego efektu  — niech zbyt biały śnieg posłuży jako ostry kontrast dla Twojego obiektu. Zdjęcia o wysokim kontraście mogą być trudne do uchwycenia w innych porach roku, więc korzystaj z nich, kiedy tylko możesz.

Konfiguracja sprzętu

Zimowe fotografowanie dzikiej przyrody wymaga wielu prób i błędów. Konfiguracja, której używasz w mroźnym cieniu lasu, mogą być zupełnie inne niż te, których będziesz potrzebować na oślepiająco białych śnieżnych polanach. Poniżej znajdują się niektóre z moich zalecanych ustawień i konfiguracji sprzętu, ale pamiętaj, że warunki zmieniają się w zimie dość szybko, więc Twoja konfiguracja prawdopodobnie też będzie musiała się zmienić.

• Aparat: OM-D E-M1 Mark III lub OM-D E-M5 Mark III. E-M1 Mark III jest świetny do fotografowania dzikiej przyrody, ponieważ możesz bez wysiłku wybierać punkt ostrości za pomocą joysticka. Aparat z trybem Pro Capture jest preferowaną przeze mnie opcją, ponieważ gwarantuje, że nie przegapię tego momentu tylko dlatego, że spóźniłam się o pół sekundy z naciśnięciem spustu migawki. Dodatkowo E-M1 II ma świetną stabilizacją obrazu, dzięki czemu mogę odciążyć się, zostawiając statyw w domu.
• Obiektywy: M.Zuiko 40–150 mm F2.8 PRO lub M.Zuiko 300 mm F4.0 PRO. Odpowiedni teleobiektyw jest niezbędny do fotografowania dzikiej przyrody zimą, aby upewnić się, że jesteśmy bezpieczni. Zapewniamy swojemu obiektowi odpowiednią odległość, na którą zasługuje, a mimo to uzyskujemy ostre zdjęcia.
• Tryb: Ręczny z włączonym trybem Pro Capture lub trybem zdjęć seryjnych.
• Czas otwarcia migawki: 1/250 1/1500 s w zależności od aktywności zwierzęcia i światła/cieni.
• Przysłona: F2.8–F5.6 jest dla mnie najlepszym rozwiązaniem. Ten zakres daje trochę rozmycia tła i pozwala na wyeksponowanie obiektu. Jeśli fotografuję zwierzę z porożem, mogę zrobić zdjęcie bliżej F5.6, co zagwarantuje, że całość poroża będzie nadal ostra. Jeśli zwierzę nie ma poroża, czuję się bardziej komfortowo, ustawiając mniejszą przysłonę.
• Ustawiam ją w zależności od przysłony i czasu otwarcia migawki, starając się utrzymać ją na jak najniższym poziomie, aby uniknąć szumów.
• Ustawianie ostrości: Automatyczne

Polecane produkty:

• OM-D E-M1 Mark III
• OM-D E-M5 Mark III
• M.Zuiko 40–150 mm F2.8 PRO
• M.Zuiko 300 mm F4.0 PRO

O Tobie

Więcej o Brooke Bartleson