Maak kennis met de M.Zuiko ED 90mm F3.5 Macro IS PRO

Dit is Lisa Chuchara met mijn eerste indruk van de OM SYSTEM M.Zuiko Digital ED 90mm f/3.5 Macro IS PRO-lens. De eerste gedachten die in me op kwamen, waren:

• “WAUW”
• “Geweldig”
• “Dit verandert alles!”
• “OM SYSTEM doorbreekt de ‘conventionele opvatting’ dat autofocus en sterke vergroting niet compatibel zijn.”
• “De lens is zo fantastisch klein en licht voor een 180mm!” (35mm equivalent)
• “De beeldstabilisatie werkt echt goed”
• “Deze lens is zó veelzijdig, met meer dan Super Macro tot telefoto (180mm, 35 mm equivalent of 252mm met de MC14-teleconverter, of 360mm met de MC20-teleconverter) en zo veel onderwerpen om hem voor te gebruiken.”
• "Ik ben dol op de focusschakelaar die me van full focus naar Super Macro brengt".
• “Ik heb zoveel plezier met deze lens dat ik er bijna niet van kan slapen!”

Op basis van de specificaties en de vier weken waarin ik deze lens heb gebruikt, voorspel ik dat deze lens net zo’n revolutie betekent voor onze fotografie als Live Composite was en zoals onze Olympus M.Zuiko Digital ED 150-400mm f/4.5 TC1.25X IS PRO-lenzen waren!

Ik las bij een aantal reviewers dat het zonde was dat de lens in Noord Amerika uitkwam in de winter. Wij krijgen onze lenzen in maart, als de bloemen net uit de grond verschijnen en de insecten weer tevoorschijn komen. Perfecte timing dus. En wij ambassadeurs, die de lens konden uitproberen in de koudere maanden, wij moesten gewoon wat creatiever te werk gaan en wat bloeiende bomen vinden, een magische vlindertuin bezoeken, op kleurrijke kikkers jagen, enz.

Natuurlijk kijk ik ernaar uit om libellen vast te leggen met deze lens, maar de koude buitentemperaturen weerhielden me er niet van om verliefd te worden op deze geweldige 90mm Macro-lens. Ik weet zeker dat de langere werkafstand en de simpele 1-2X een echte boost betekent voor onze fotografische mogelijkheden.

Zoals ik hierboven al zei, is de scherpstelbegrenzer op de lens goed doordacht en zeer praktisch geplaatst op de lenscilinder. Bij het fotograferen wil ik vaak zowel de essentie van mijn onderwerp als de details vastleggen, waarbij ik het hele onderwerp fotografeer en dan steeds dichterbij ga voor de details...

De locatie van deze schakelaar en zijn gebruiksgemak laten je met één vingerbeweging en zonder op te kijken van je camera dichterbij komen in de Super Macro-modus. Dit is anders dan bij de Olympus M.Zuiko Digital ED 60mm f/2.8 Macro-lens, met die draaiknop met vering die vraagt om bewuste inspanning om over te gaan op de life-size-modus.

In zijn geheel vond ik dat deze lens een veel kortere leercurve had dan toen ik mijn Olympus M.Zuiko Digital ED 60mm f/2.8 Macro-lens leerde gebruiken, die ik een tijd lang als ‘standaardlens’ en als ‘close-up-lens’ gebruikte, totdat ik de 1:1 macro-mogelijkheid van die lens onder de knie had. Het is heerlijk dat ik de koppeling kan indrukken, snel naar 1X of 2X wissel om handmatig scherp te stellen, om vervolgens de koppeling weer terug te duwen als ik de autofocus nodig heb voor focus stacking of focus bracketing.

Tom en ik zien onze fotografie als een kans om even af te remmen en de wereld om ons heen te waarderen. Of het nu de ogen van een kikker zijn, de vleugels van een vogel, het gefladder van een vlinder, de glooiende heuvels met schaduwpatronen, de kleuren van vroege ochtenden of late avonden, of de sterren boven ons hoofd, we zijn dankbaar dat we door onze fotografie het dagelijks leven kunnen ervaren als iets wonderbaarlijks. We zijn dol op verkennen en het zien van het onzichtbare!

Voordat ik deze fantastische OM SYSTEM M.Zuiko Digital ED 90mm f/3.5 Macro IS PRO-lens probeerde, had ik vrijwel altijd mijn Olympus M.Zuiko Digital ED 60mm f/2.8 Macro-lens op een van mijn camera’s. Die nam ik eigenlijk alleen af voor nachtfotografie. Op mijn andere camera zat vaak mijn Olympus M.Zuiko Digital ED 150-400mm f/4.5 TC1.25X IS PRO-lens (Ik noemde mijn lens ‘Pino’) of mijn Olympus M.Zuiko Digital ED 12-100mm f/4 IS PRO-lens en daarmee was mijn fotografie rond: close-ups en macro plus vogels en andere fauna met mijn ‘Pino’ of close-ups en macro plus weidse panorama’s en lange blootstelling met LiveND en Daylight Live Composite ‘cloud stacking’ en mijn dag was gemaakt.

Ik fotografeerde deze komeetstaartvlinder en genoot van het feit dat ik makkelijk kon wisselen tussen foto’s van de hele vlinder, naar een focus op een cryptisch nep-oog op de vleugel, naar het lichaam van de vlinder (waar je een harig maar vriendelijk monster op het lichaam ziet, ik houd van pareidolie!). Plotseling begon deze komeetstaartvlinder te trillen en beven.

Eerst snapte ik niet wat er gebeurde, maar toen verschoof ik om een foto van haar onderkant te nemen en zag ik dat ze eieren aan het leggen was. De scherpstelbegrenzer schoof ik gemakkelijk terug naar Super Macro en ik zag drie eieren, en toen een vierde. Na een paar minuten ging ze weer tevreden zitten en had ze een stuk of tien eieren gelegd.

Ik houd ervan dat ik ‘breed’ kan gaan en vervolgens zo eenvoudig weer naar Super Macro. Als ik fotografeer, dan vertel ik graag het verhaal en ga ik daarna voor de details, zoals deze veren en deze vlinder met het nep-oog om roofdieren te foppen, of de ogen en zijkanten van de roodoogmakikikker of de ogen, keel en staart van deze jemenkameleon.

Zoals ik al zei, vond ik dat deze lens een veel kortere leercurve had dan toen ik begon met mijn Olympus M.Zuiko Digital ED 60mm f/2.8 Macro-lens.

Wat was die leercurve precies?

Na het monteren van de lens voelen de balans en ergonomie uitstekend. Dat gecombineerd met de heerlijke scherpstelbegrenzerknop die makkelijk in gebruik is, resulteert in een fantastische eerste indruk/feel. Ik merkte dat ik eenvoudig kon autofocussen en zo wisselde tussen full focus en Super Macro. Ik was dol op de koppeling en de mogelijkheid om afstand te nemen en gemakkelijk te ‘schakelen’ naar 1X, 2X, enz. Dat aspect was veel makkelijker dan 1X schieten met de 60mm-lens.

De vlinders waren een enkele foto, veel van de kikkers en bloemen waren focus stacked (> 99% in-camera).

Scherptediepte:

Zoals je kunt zien in deze vlinderfoto, en macro- en super macro-foto’s in het algemeen, is de scherptediepte klein en alle macrofotografie heeft een algemene leercurve voor scherptediepte.

Ik heb een aantal diafragma’s geprobeerd, f3.5 en f4 om de bokeh te proberen, f8 voor als ik in-camera wilde focus stacken en de achtergrond niet teveel afleidde en f11 of f16 als ik vlakbij zat of een lege achtergrond had en wilde focus stacken. Het overgrote deel van mijn focus stacking doe ik in-camera. Ik gebruik maar af en toe focus bracketing, als ik meer dan 15 afbeeldingen nodig heb en dan importeer ik ze in Helicon Focus.

Met andere woorden, je kunt deze lens oppakken en meteen gebruiken voor natuur, fauna en zelfs portretten. Je wisselt eenvoudig de scherpstelbegrenzer naar Super Macro om dichtbij kikkers en bloemen en insecten en andere beestjes te komen en meteen fantastische plaatjes te schieten. Maar als je nieuw bent met macrofotografie, dan vereist het wat oefenen en wat vallen en opstaan om scherpe foto’s te krijgen met voldoende scherptediepte op 2X en 4X. De beloning, het zien van het onzichtbare is het zeker waard om deze hoge vergrotingen onder de knie te krijgen.

Ik geef je een idee van de ultrahoge vergroting met deze magnoliabloesem en in de volgende foto van een paarse limoniumbloem. Als je nieuw bent met ‘macro’ (d.w.z. 1X levensgroot of groter), weet dan dat bij ultrahoge vergrotingen ook een kleinere scherptediepte komt kijken, dus ik heb veel focus stacking gedaan (net zoals ik doe met mijn 60mm-macrolens). Ik doe veel aan focus stacking, uit de hand, met 6-10 foto’s (of met een statief als ik er meer dan 10 nodig heb of voor die zeldzame onderwerpen waar je er meer dan 15 nodig hebt en moet focus bracketen).

Als ik over deze nieuwe lens in gebruik denk, dan komen er een paar punten in me op over de brandpuntsafstand en de scherpstelafstand.

Het eerste punt is dat met een 90mm brandpuntsafstand, de fotograaf niet zo dicht bij het onderwerp hoeft te komen als met de 60mm. Dat is erg belangrijk voor onderwerpen die snel schrikken!

Het tweede punt is dat beide lenzen, de OM SYSTEM M.Zuiko Digital ED 90mm f/3.5 Macro IS PRO- en de M.Zuiko Digital ED 60mm f/2.8 Macro-lens, een ZEER kleine scherpstelafstand hebben. Maar de 90mm is langer, dus op 8 cm afstand van een beestje met de 90mm lens staat de fotograaf per definitie verder weg van het onderwerp dan met de 60mm lens, en door die grotere afstand voelt het beestje zich vaak meer op zijn gemak, wat resulteert in betere foto’s.

Deze lens werkt ook zeer goed samen met de MC14 en de MC20. Voor het maken van afbeeldingen met ultrahoge vergroting, maar ook om de brandpuntsafstand te vergroten voor niet-macro onderwerpen, tot een gezichtsveld voor niet-macro onderwerpen van 252mm en 360mm (35mm equivalent).

Veelzijdigheid: Op een bewolkte avond zonder enige hoop op een mooie zonsondergang nam ik foto’s van schelpen op 1- en 2X-vergroting. Ik was verzonken in de kleuren, patronen en vormen van de spiraal, toen plotseling uit het niets de zon doorbrak in een kleine opening aan de horizon, door een muur van wolken, precies toen de zon onderging en het zonlicht het water oplichtte met een prachtige parelmoer roze kleur.

Ik pakte mijn statief en drukte op mijn gepersonaliseerde LiveND-knop van mijn OM-1 en gaf het een blootstelling van 60 seconden om het water bij deze verweerde wabi sabi-pylonen glad te strijken. Het was fantastisch om simpelweg de knop van Super Macro terug te kunnen zetten naar full focus. Met drie snelle schakelingen (twee op de camera dankzij de gepersonaliseerde knop en de scherpstelbegrenzer op de lens) ging ik van focus stacking op hoge vergroting naar lange blootstelling met LiveND op 180mm. Wauw! Deze veelzijdigheid is geweldig!

Dus, de grote vraag voor mij: wordt mijn geliefde M.Zuiko Digital ED 60mm f/2.8 Macro-lens een lens van weleer, die thuisblijft bij mijn Olympus M.Zuiko Digital ED 300mm f/4 IS PRO-lens (die de kast vrijwel nooit meer heeft verlaten sinds ik mijn Olympus M.Zuiko Digital ED 150-400mm f/4.5 TC1.25X IS PRO-lens figuurlijk heb 'vastgelijmd’ aan een van mijn OM-1-camera’s) en met mijn M.Zuiko Digital ED 7-14mm f/2.8 PRO-lens (die een ‘vampierlens’ is geworden, en alleen ‘s nachts naar buiten komt voor het Melkwegstelsel) na de aankoop van mijn M.Zuiko Digital ED 8-25mm f/4 PRO-lens?

Deze M.Zuiko Digital ED 90mm f/3.5 Macro IS PRO-lens heeft zo veel fantastische eigenschappen dat ik bijna dacht dat ik droomde. Ik had moeite met in slaap komen toen ik de lens net had, het was gewoon te aanlokkelijk om hem te gebruiken en de mogelijkheden van deze lens te verkennen. Natuurlijk houd ik van mijn 8-25mm en mijn 40-150mm, maar toen die lenzen binnenkwamen, zette ik ze op de camera als boter op brood en jam op pindakaas. Ik was ontzettend blij met de afbeeldingen die ik met die lenzen maakte, maar ze verleidden me niet om tot in de kleine uurtjes op te blijven en naar buiten te gaan, wat deze 90mm-lens wel doet.

Ik was verbaasd en onder de indruk met hoe leuk ik het vond om de 90mm-lens te gebruiken. Hij voelt goed in mijn handen, hij balanceert goed op de OM-1-camera (fantastische ergonomie), hij weegt minder dan mijn 12-100 (en veel, véél minder dan mijn vorige Canon 180mm),ik kan hem goed in mijn hand houden, zelfs verticaal als je het lcd-scherm uitvouwt om makkelijker je compositie te bepalen. De lens heeft een IP53-certificaat (beschermd tegen spatwater, stof en lage temperaturen) en fluorcoating, dus ik hoef me nergens druk om te maken als ik ermee het weer trotseer.

Deze afbeelding van twee cyclaamknoppen weergeeft mijn algehele reactie op en gevoelens voor deze nieuwe OM SYSTEM M.Zuiko Digital ED 90mm f/3.5 Macro IS PRO-lens! IK VIND HEM FANTASTISCH!

Uitgelichte producten

• OM SYSTEM OM-1
• M.Zuiko ED 90mm F3.5 Macro IS PRO